 |
| http://pastoralyn.wordpress.com |
Het jaar daarna liep ik vol frisse moed en motivatie het gebouw in van de Vrije Universiteit in Amsterdam om vervolgens plaats te nemen in een gigantische collegezaal (voor mijn idee toen) samen met nog 399 andere medestudenten. Eerlijk is eerlijk, ik voelde me thuis. Echter, of het nou kwam door al die ongemotiveerde, verveelde, schijtirritante, uitgelote geneeskunde studenten of iets anders, toch begon het geweten een beetje te knagen zo halverwege het eerste jaar. Maar grote meid als ik ben, gaf ik mijn geweten een standje en ging gewoon verder waar ik gebleven was. Voordat ik verder ga, wil ik eerst nog even vertellen wat voor leuke studie Biomedische Wetenschappen is. Vooral voor mensen die super nieuwsgierig zijn hoe het menselijk lichaam werkt op microscopisch niveau, kan ik het zeker aanrijden. De studie is ook heel breed, ook al lijkt dat meestal niet op de sites van de universiteiten zelf. Mocht je geïnteresseerd zijn in Biomedische wetenschappen, dan wil ik je aanraden om een paar meeloopdagen te doen. En als je een geluk hebt, kun je misschien wel meelopen tijdens een snijzaalpracticum. Wees gerust, ik heb nog nooit mogen snijden, maar het is zeker zeer interessant. Correctie, ik heb een keer een rat mogen opensnijden. Overigens niet gedaan, maar dat is weer een ander verhaal. Ik begin af te dwalen :). Persoonlijk heb ik echt een geweldige tijd gehad en heb ik echt super veel geleerd. Oké, mijn bachelorstage was ronduit k*t. Dat was ook het moment waarop bij mij alle alarmbellen begonnen te rinkelen. Ik liep stage op een afdeling waar men werkt aan het karakteriseren van de tuberculose bacterie. Begeleiding was niks, eerste drie weken van mijn stage was mijn stagebegeleidster afwezig en wist eigenlijk verder niemand anders wat nou de bedoeling was van mijn stage. Dus heb ik drie weken lang, artikelen zitten lezen... DRIE WEKEN LANG! Hoe wil je een mens dood hebben? Ik weet het antwoord.. Verder was mijn stagebegeleidster amper zelf in het lab te vinden, dus als ik een vraag had mocht ik eerst weer alles gaan ontsmetten, naar haar kamer lopen, om vervolgens weer alles te ontsmetten. Moet je je even voorstellen dat je drie vragen achter elkaar hebt. Niet grappig dus. Verder werden protocollen amper uitgelegd, en kwam ik er aan het eind van mijn stage achter dat ik van bepaalde stoffen de concentratie, producent en nog veel meer moest vermelden in het verslag. Nooit opgeschreven dus. Nou hoor ik al mensen denken: "Waarom heb je zelf dan tijdens je stage niet meer gevraagd?". Klopt, maar er is ook nog nooit iemand geweest die mij dat heeft verteld. Helaas is je bachelorstage je eerste ervaring met wetenschappelijk schrijven op de VU, en ook nog eens in het engels. Engels was nooit mijn sterkste vak geweest en op de middelbare school haald ik altijd een 6+. Dus mocht je op de VU Biomedische wetenschappen willen studeren; er bestaat een cursus engels wetenschappelijk schrijven die je bij de VU kan volgen. Kost wel geld, maar het werkt wel in je voordeel.
Dus om een lang verhaal kort te maken; biomedische wetenschappen als studie vond ik zeer leuk en interessant, maar in de praktijk was ik gewoon een knungel. Maar wat nu? Verdergaan met een master Biomedische wetenschappen wilde ik dus absoluut niet. Proberen ingeloot te worden voor geneeskunde was niet echt een optie, aangezien onze geweldige regering toen had bedacht dat een tweede studie in de gezondheidszorg niet meer gefinancieerd zou worden (lees: 15.000 tot 20.000 euro collegegeld per jaar, exclusief boekengeld etc.). En daar had ik geen geld voor. Waar ik wel geld voor had, was een reisje naar Australië! Samen met twee andere meiden ging ik voor 3 maanden naar de andere kant van de wereld. Ondertussen had ik bedacht dat ik toch wel heel graag dokter wilde worden, want behalve het feit dat ik een kluns ben in het lab, miste ik ook het contact met patiënten en de verhalen achter de ziekten. Bovendien vind ik het fijn om resultaat te kunnen zien van je werk. En laten we eerlijk zijn, fundamenteel onderzoek moet je niet willen doen om snel resultaat te kunnen zien. Zo gezegd, zo gedaan; voordat ik vertrok naar Australië was ik ingeschreven voor de master Arts-Klinisch Onderzoeker aan de Universiteit Maastricht. En dan kom je in de malle molen van het toelatingsbeleid terecht. Afhankelijk van de universiteit waar je je hebt aangemeld, is dit meestal in de volgorde van toelatingstoets en gesprekken. Veelal moet je eerst door de toets heen komen om te worden uitgenodigd voor de gesprekken. Tijdens de gesprekken wordt je van top tot teen doorgelicht; ben je wel gemotiveerd genoeg, je studieresultaten, financiën, etc. En als je de gesprekken goed hebt doorstaan, ben je toegelaten of, als je pech hebt, kom je op een wachtlijst te staan. Je moet van goede huize komen, wil je bij deze zij instromen worden toegelaten. Hoe dan ook, kort voordat ik de toets had, kwam ik terug uit Australië. Ik had veel te weinig tijd om alle stof weer op te halen die je nodig had en was dus niet door naar de volgende ronde.
Gedesillusioneerd ben ik op zoek gegaan naar een andere optie. Uiteindelijk viel mijn oog op de master Biomedische wetenschappen met management specialisatie aan de Universiteit Leiden. Ik zou dan maar één jaar biomedische vakken hebben, leuke mogelijkheden om vakken in het buitenland te volgen, en de vakken spraken mij aan. Begin november 2011 ben ik begonnen met mijn masterstage. Dit was een epidemiologische stage op een huisartsenafdeling die zich bezighoudt met klinisch onderzoek. Ik heb daar een super leuke tijd gehad. Omdat ik toch niet helemaal tevreden was met mijn studiekeuze, heb ik mij diezelfde maand ook gelijk weer ingeschreven voor een aantal zij instromen van geneeskunde; zij instroom geneeskunde van de Universiteit van Amsterdam, SUMMA van Universiteit Utrecht en Arts-Klinisch Onderzoeker van Universiteit Maastricht. Weer moest ik die malle molen in. Vooral de toetsen van Amsterdam en Utrecht zijn erg zwaar; meer dan 200 meerkeuzevragen. Bij SUMMA moet je ook nog eens een essay schrijven. AKO in Maastricht is dan een stuk makkelijker; 50 meerkeuzevragen.
Uiteindelijk had ik 3 vragen te weinig goed om door te gaan bij SUMMA, stond ik bij AKO op plek 36 van de wachtlijst en ben ik toegelaten in Amsterdam! :) Vanaf aankomend studiejaar ben ik dus te vinden in het AMC! Super blij ben ik ermee. Aankomende week (2 juli) begint een summer school van twee weken. Met deze blog wil ik graag iedereen op de hoogte houden van mijn ervaringen als zij instromer. De eerst volgende blog zal denk ik dus ook komen na de summer school.
Tot de volgende keer!
P.S.: Volgende keer zal ik proberen mijn blog wat korter te houden :P.
Tips:
Voor de personen die volgend jaar een gokje willen wagen richting één van de zij instromen voor geneeskunde, wil ik graag doorverwijzen naar www.ikwildokterworden.nl. Heel veel andere lotgenoten en genoeg anderen die je graag van tips voorzien.
Sites voor zij instromen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten